W październiku 1989 roku na świat przychodzą trojaczki i to właśnie w tym momencie ich ojciec postanawia ujawnić matce swój romans. Następuje pandemonium.

Ponad dwie dekady później rodzeństwo żyje rozproszone po różnych zakątkach świata, a siostry nawet nie rozmawiają z sobą. Wtedy dzieje się coś, co zmusza trojaczki do ponownego spotkania. Ich matka dzwoni z niepokojącą wiadomością: ojciec zaginął, a ona musi im coś wyjawić: sekret sprzed lat, który odmieni całe ich życie…

„System” to dziwaczna i przypominająca labirynt historia o drobnych, pozornie nieistotnych szczegółach, które są jedynie fragmentami większego obrazu. Przede wszystkim jest to opowieść o rodzinie, nieporozumieniach, różnicach charakteru i wybaczeniu – pokręcony obraz ludzkiego umysłu i duszy. Ta niesamowita, radosna i momentami bardzo śmieszna powieść stawia kluczowe pytanie: czy możemy swobodnie kreować własny los, czy też jesteśmy tylko częścią systemu, nad którym nie mamy kontroli?

„Jak na powieść w dużej mierze poruszającą tematy dysfunkcji, depresji i egzystencjalnej rozpaczy, „System” jest zaskakująco zabawny.”

„The Guardian”

„W swojej powieści Amanda Svensson ze szczerością i humorem ukazuje, że w systemie istnieje szaleństwo i system w szaleństwie. To porywająca powieść, która zapewnia jej miejsce wśród autorów najlepszych historii o życiu i rodzinie.”

Laudacja podczas wręczenia nagrody Pera Olova Enquista

„Długa, śmieszna i bardzo dziwna.”

„London Review of Books”

W środku nocy pociąg staje nagle na torach, wysiada z niego samotna kobieta i rusza w głąb lasu. Niekochana przez ojca dziewczynka odnajduje poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu wyimaginowanych zwierzątek.

Wieczorami Anna czeka na powrót Davida z pracy, ale ten się spóźnia; czy mężczyzna wróci i kim tak naprawdę jest tytułowa dziewczyna?

Sześć opowiadań o faunie Północy zamieszkują zwierzęta: lisy, płetwale błękitne, szczupaki, koty, ptaki. I ludzie, którzy tęsknią za możliwością przemiany.

„Symetria mroku i przejrzystości w Faunie Północy przypominają kocie widzenie nocą. A połączenie uduchowionej natury, istotnej roli zwierząt i zjawisk nadprzyrodzonych tworzy zupełnie nowy rodzaj prozy ekologicznej”

– „Expressen”

„W opowiadaniach Lundgren tęsknota za głębią i niezmierzony głód życia otwierają człowieka na siły spoza proporcjonalnej przestrzeni rozumu i języka”

– „Svenska Dagbladet”

Powieść Tichego rozpoczyna się przypadkowym spotkaniem wiolonczelisty i bezdomnego chłopaka w Malmö. Z pozoru nic nadzwyczajnego, to mogło się zdarzyć w każdym mieście. Jednak w bohaterze ta rozmowa inicjuje przypominającą strumień świadomości wycieczkę w przeszłość i rodzi myśli o tym, gdzie on sam mógłby się znaleźć po latach, gdyby nie uratowała go muzyka, dzięki której udało mu się uciec z lichego osiedla mieszkań socjalnych i beznadziejnej wegetacji jego mieszkańców. Ruszamy w podróż po squatach i nielegalnych klubach, przeżywamy noce podkręcane narkotykami w cieszących się złą sławą, niebezpiecznych dzielnicach dużych miast. Nieustannie przypomina się nam, że jedynie podglądamy cierpienia ludzi ze środowisk zwykle niewidzialnych dla innych warstw społeczeństwa.

To również powieść pełna muzyki nadającej rytm życiu grupy pokrzywdzonych społecznie biedaków koczujących na przedmieściach. Tichý pokazuje prawdziwą nędzę ich egzystencji, codzienne rozczarowania, porażki w zderzeniu z rzeczywistością, daje jednak czytelnikom odrobinę nadziei, kiedy wraca do teraźniejszości. Z empatią dla trudnego do uniknięcia losu młodych przeklętych łączy się podziw dla ich siły okazywanej nawet wtedy, gdy świat wali się na głowę. Autor zabiera nas w miejsca, w których raczej nigdy nie byliśmy i mamy nadzieję do nich nie trafić.

Nędza jest historią kolejnego straconego pokolenia – tym razem to młodzi imigranci, których można spotkać nie tylko w szwedzkiej rzeczywistości, z góry skazani na życiową klęskę. U Tichego mniej jednak cynizmu czy irytacji, więcej melancholii i zadumy.

"Tichý pokazuje, jak cienka i dla wielu trudna do wyobrażenia jest granica między życiem w biedzie a dostatku, jak dorastanie w miejscu naznaczonym społecznymi nierównościami, przemocą i pogardą może wpłynąć na dalsze życie – nawet jeśli udało się wydostać z tego piekielnego kręgu. Jest to proza w wielu momentach zaskakująca, wybuchowa, więcej niż ciekawa językowo. Polską rzeczywistość również bez trudu da się w Nędzy odnaleźć."

Michał Nogaś

Trzydziestoletnia pisarka Anna jest w dwunastym tygodniu swojej pierwszej ciąży, kiedy jej mieszkająca po drugiej stronie kraju siostra Margot w trakcie rozmowy telefonicznej wyznaje, że niedawno poroniła. Ta strata oraz dramatyczne wydarzenia w życiu narratorki zmieniają relacje obu bohaterek, a świadkami niepewnych kroków Anny w stronę macierzyństwa stają się napotkane po drodze kobiety, które opowiadają kolejne przejmujące historie o dzieciach – upragnionych, urodzonych i straconych.

Długa odpowiedź to wspaniała powieść o skrywanych i wspólnych tajemnicach, niewypowiadanych na głos obawach i pragnieniach matek oraz przyszłych matek. Głęboko empatyczna i ogromnie wciągająca, ukazuje intymną dynamikę kobiecej przyjaźni, macierzyństwa i żałoby oraz to, jak kobiety budują relacje wystawiane na próbę przez podobne lub całkiem odmienne doświadczenia ciąży, aborcji, poronienia i bezpłodności.

"W tej głębokiej, skłaniającej do refleksji powieści młoda kobieta zbiera rozmaite intymne zwierzenia kobiet o ciąży, macierzyństwie i siostrzeństwie. Te narracje – zasłyszane, wyszeptane, wpisane w jednostkowe opowieści – nieustająco pokazują, jak cenne jest życie, że kobiety potrafią wszystko przetrwać… to niezwykle istotne historie."

„New York Times”

"Wciągająca, a czasem poruszająca opowieść o przynależności, utracie i odrodzeniu. Sięgając poza fizyczne transformacje związane z ciążą, Hogeland analizuje, jak to jest, gdy zostaje się rodzicem, gdy uznaje się, że to nowe życie jest ważniejsze niż własne, i co czuje kobieta, jeśli straci ten cenny dar. Długa odpowiedź to płynący z głębi serca opis wspaniałej podróży."

„Booklist”

"Instrospekcyjny, wnikliwy psychologicznie i ciekawy debiut. Chwytająca za serce opowieść zamazująca granicę między fikcją i rzeczywistością. Zaskakujące rozmyślania o żałobie, rodzinie, zdradzie i historiach, które o sobie opowiadamy."

„Kirkus”

"Przejmujące przedstawienie tego, na jak wiele sposobów kobiety mogą doświadczać ciąży i przeżywać utratę dziecka, jak wiele jest możliwych i niemożliwych do podjęcia decyzji, jak wiele kapitulacji i wymuszeń, które trzeba przetrwać. Wszystkie historie zawarte w tej powieści ukazują wyraźnie, że jedyne, co pozwala znieść tę sytuację, to sprawczość, której poczucie każda kobieta powinna mieć. To narracje wyjątkowo istotne."

„The New York Times”

Po urodzeniu dziecka młoda kobieta mieszkająca z mężem na odludziu walczy z demonami: samotnością, depresją poporodową, niepokojem o noworodka, nieokiełznaną kobiecością i wymykającym się spod kontroli popędem seksualnym. Podczas bezsennych nocy zastanawia się, czy rodząc dziecko, utraciła samą siebie? Czy uda jej się kiedykolwiek odzyskać dawną tożsamość i swobodę?

Ta krótka, ale niesłychanie mocna opowieść trafia w sedno trudnego i skomplikowanego doświadczenia, jakim jest początek macierzyństwa, który bywa zupełnie inny od naszych wyobrażeń, zarówno tych kobiecych, jak i męskich.

„Rozerotyzowana, histeryczna opowieść o najprostszym z możliwych żyć. Kiedy kobieta staje między jawą a snem, depresją a walką, pożądaniem a stagnacją, nic nie wydaje się prawdą. To, o czym czytamy, jawi się raz jako sen, raz jako obraz ludzkiego upadku, a potem jak o peregrynacja przez bycie matką, żoną, a przede wszystkim kobietą. To historia duszna, lepka, oniryczna, gdzie lynchowskie mamidła wchodzą w ciągły dialog z teraźniejszością, w której magii doszukać się może tylko dusza naznaczona szaleństwem” – Georgina Gryboś, „Literacka Kavka”

„Bohaterka tej książki tak opowiada siebie, że już na pierwszych kilkunastu stronach robi wszystko, abyśmy nie poczuli do niej sympatii. W zamian za to pojawiają się ciekawość i sporo zaskoczeń. Zgiń, kochanie to proza sensualna, niesamowicie intensywna i wyjątkowo śmiała. Jest w niej wszystko to, co tkwi w kobiecie walczącej z demonami – smutek wraz z dzikością oraz melancholia połączona z drapieżnym rytmem zdań. Bardzo dobra” – Jarosław Czechowicz, „Krytycznym okiem”

„Portret macierzyństwa, namiętności i rozchwiania psychicznego, który przenika aż do szpiku kości” – „Kirkus Reviews”

Hanne przyjeżdża do rodzinnego miasta w towarzystwie swojej nowej partnerki, Julii. Wie, że spotka się z całą rodziną z okazji imprezy konfirmacyjnej swojej bratanicy. Nie odwiedzała bliskich krewnych od wielu lat, a kiedy widzieli się ostatnio, była jeszcze „tą grubą dziewczyną”. Od tego czasu dużo się zmieniło – w szczególności to, jak jest traktowana przez otoczenie teraz, kiedy już nie ma nadwagi. Wściekłość Hanne narasta jednak z każdą chwilą i kolejną napotkaną, zadziwiająco „miłą” osobą.

Jest maj, Linnea niebawem będzie świętowała swoją konfirmację na rodzinnej imprezie, na którą przyjechali goście z daleka. Wszystko już przygotowane, ale zamiast cieszyć się tym wydarzeniem, główna bohaterka zamieszania niespokojnie krąży na rowerze po okolicy, nie mogąc się pogodzić ze stratą i odrzuceniem przez przyjaciółkę.

Bård od zawsze był podporą rodziny i chętnie innym udzielał rad, jak należy żyć, podczas gdy sam uważał się za niezłomnego - wzór do naśladowania. Krytykował ojca i kolegów, którzy radykalnie zmienili swoje życie, dopóki sam nie doświadczył gwałtownej siły niespodziewanego uczucia.

Dziadek Nils chce dla swoich bliskich po prostu wszystkiego, co najlepsze. Ale czy samo pragnienie, żeby było dobrze, wystarczy?

W trakcie weekendu konfirmacji obserwujemy te cztery osoby i rysy pojawiające się na mozolnie zbudowanych przez nich samych wizerunkach. Wcale nie jestem taka to ostra, bolesna, momentami wstydliwa, czasem zabawna opowieść o lęku przed oceniającymi spojrzeniami innych, ale też o pragnieniu, by zostać dostrzeżonym. Jakie ryzyko podejmujemy, pozwalając sobie na bliskość?

Hanne przyjeżdża do rodzinnego miasta w towarzystwie swojej nowej partnerki, Julii. Wie, że spotka się z całą rodziną z okazji imprezy konfirmacyjnej swojej bratanicy. Nie odwiedzała bliskich krewnych od wielu lat, a kiedy widzieli się ostatnio, była jeszcze „tą grubą dziewczyną”. Od tego czasu dużo się zmieniło – w szczególności to, jak jest traktowana przez otoczenie teraz, kiedy już nie ma nadwagi. Wściekłość Hanne narasta jednak z każdą chwilą i kolejną napotkaną, zadziwiająco „miłą” osobą.

Jest maj, Linnea niebawem będzie świętowała swoją konfirmację na rodzinnej imprezie, na którą przyjechali goście z daleka. Wszystko już przygotowane, ale zamiast cieszyć się tym wydarzeniem, główna bohaterka zamieszania niespokojnie krąży na rowerze po okolicy, nie mogąc się pogodzić ze stratą i odrzuceniem przez przyjaciółkę.

Bård od zawsze był podporą rodziny i chętnie innym udzielał rad, jak należy żyć, podczas gdy sam uważał się za niezłomnego - wzór do naśladowania. Krytykował ojca i kolegów, którzy radykalnie zmienili swoje życie, dopóki sam nie doświadczył gwałtownej siły niespodziewanego uczucia.

Dziadek Nils chce dla swoich bliskich po prostu wszystkiego, co najlepsze. Ale czy samo pragnienie, żeby było dobrze, wystarczy?

W trakcie weekendu konfirmacji obserwujemy te cztery osoby i rysy pojawiające się na mozolnie zbudowanych przez nich samych wizerunkach. Wcale nie jestem taka to ostra, bolesna, momentami wstydliwa, czasem zabawna opowieść o lęku przed oceniającymi spojrzeniami innych, ale też o pragnieniu, by zostać dostrzeżonym. Jakie ryzyko podejmujemy, pozwalając sobie na bliskość?

Tęsknota za młodością i ówczesnymi marzeniami, nieporozumienia małżeńskie, błędy życiowe… w swoim literackim debiucie, dziewięciu krótkich, ale treściwych opowiadaniach, Marie Aubert tworzy małe światy, w których możemy przeglądać się jak w lustrze.

Autorka świetnie przyjętej w Polsce powieści Dorośli doskonale radzi sobie z krótkimi formami. Zbiór opowiadań Zabierz mnie do domu, podobnie jak powieść, pokazuje, jak dużo się dzieje pod powierzchnią zwykłej codzienności, jak bardzo buzują emocje i ile pozornie bliskie sobie osoby mają do ukrycia.

„Książka Marie Aubert to migawki z życia zwykłych ludzi, którzy gubią się w swoich oczekiwaniach, nie umieją odczytywać własnych i cudzych pragnień. Jest to proza gorzka i dotkliwa, bo autorka operuje w dobrze znanych nam wszystkim rejestrach – ciągłego rozczarowania i wielkich nadziei. Na przemian. Jak to w życiu”.

– Anna Dziewit-Meller, „BUKBUK”

„Bohaterowie Marie Aubert szukają stabilności, spokoju, chcą spełniać swoje ukryte, niewypowiedziane pragnienia i są gotowi na… wiele podłości, by zyskać to, na czym im zależy. Ta autorka ubiera w słowa uczucia, których się wstydzimy, dlatego raczej nie mówimy o nich publicznie. Robi to doskonale”.

– Agnieszka Kalus, „Czytam, bo lubię”

Trzymam wilka za uszy wciąga czytelników w świat oryginalnych i przewrotnych historii o kobietach, które znalazły się w trudnych sytuacjach życiowych. Mistrzowskie i hipnotyzujące opowieści bezlitośnie obnażają współczesny świat z jego mizoginią, uprzedzeniami i wszechobecną przemocą. Dziwne i czasem straszne historie, choć niepozbawione charakterystycznego dla autorki humoru, współgrają z lękami przenikającymi każdy aspekt naszego życia.

Powolne odchodzenie rodzica, niełatwa podróż na Islandię z siostrą, która później zostaje postrzelona przez szaleńca, zaginięcie i spotkanie po latach, nienawiść wobec kobiet – to okoliczności, w których bohaterki opowiadań Laury van den Berg zostają skonfrontowane z własnym życiem, smutkiem i utratą. Trudno im się pogodzić z własną nietrwałością, ale czytelnikowi nie przeszkadza to w zaakceptowaniu przemijania i w znalezieniu sensu w chaosie. Każde z jedenastu opowiadań zawartych w tym zbiorze niesie ze sobą tak wielki ładunek emocjonalny i fabularny, że mogłoby być mikropowieścią. To zacierające granice między rzeczywistością a fantazją, pełne niuansów i niepokojące opowieści o byciu kobietą tu i teraz i o mrocznych realiach współczesnego życia.

„Kolejny brawurowy popis jednej z mistrzyń fabuły. Każda fascynująca narracja odkrywa istotę ludzkiego doświadczenia w zupełnie niezwykły sposób. Zachwycające niczym bajki, tajemnicze jak sny, te doskonale skomponowane opowiadania wyróżniają się intensywnością i oryginalnością”.

– Sigrid Nunez, autorka powieści Przyjaciel i Pełnia miłości oraz biograficznej opowieści Sempre Susan. Wspomnienie o Susan Sontag

„To opowieści o błąkaniu się po świecie, o byciu niewidzialnym i odchodzeniu w cień. Laura van den Berg wyraża słowami przerażenie człowieka czującego, że znika, gdy katastrofa – osobista czy historyczna – zmienia ludzi w widma na zawsze uwięzione w cierpieniu. Są to również bardzo piękne, czasami surrealistyczne, a nawet zabawne historie o utracie, żałobie, smutku oraz życiu, które próbujemy zostawić za sobą. Ten zbiór jeszcze długo będzie mnie prześladował”.

– Mariana Enríquez, autorka opowiadań To, co utraciłyśmy w ogniu i powieści Nasza część nocy

Nowa powieść Billa Clegga to fascynująca książka o rodzinie, pamięci, przyjaźni oraz zaskakujących życiowych zakrętach i powiązaniach. To głęboko poruszająca emocjonalnie opowieść o skomplikowanych więziach, porzuceniach, niszczących tajemnicach, tęsknocie i przebaczeniu. Jej bohaterkami są niezwykłe kobiety. Autor w mistrzowski sposób opowiada ich epickie koleje losu.

Jackie, emerytowaną wdowę z Connecticut niespodziewanie odwiedza niewidziana od 49 lat najlepsza przyjaciółka z dzieciństwa, Danę, która zupełnie nie wie, dlaczego się w tym miejscu znalazła… Do hotelu w Pensylwanii przybywa mężczyzna, aby swemu dawno niewidzianemu ojcu opowiedzieć o tym, że sam został wreszcie ojcem. Znajduje go nieprzytomnego na podłodze hotelowego pokoju… Pracująca jako taksówkarz na Kauai, wyspie hawajskiego archipelagu, 67-letnia Lupita odbiera telefon z kontynentu, który przenosi ją w traumatyczną przeszłość…

Te pozornie niemające ze sobą nic wspólnego wątki Clegg łączy w niezwykle przemyślany sposób. W jeden, wyjątkowy dzień losy bohaterek układają się w całość. Ujawniają się sekrety sprzed ponad pół wieku. Autor w ten sposób przypomina, jak nasze wybory i decyzje stają się dziedzictwem rzutującym nie tylko na naszą przyszłość.

Głęboka i pięknie napisana powieść osiąga mistrzowski poziom w sztuce opowiadania historii.

Zwroty akcji sprawiają, że czytelnicy zechcą niejednokrotnie powracać do przeczytanych już fragmentów. Pierwsza powieść Clegga była powieścią o smutku. Koniec dnia to pełna dwuznaczności i tajemniczości opowieść o próbie naprawienia nieporozumień z przeszłości, mozaika wspomnień, żalu, straty i przebaczenia.

Młoda kobieta trafia na staż do wydawnictwa, szybko dostaje ofertę stałej pracy i zostaje w wymarzonym miejscu na wiele lat, biorąc na siebie coraz większą odpowiedzialność za autorów oraz jedną z najlepszych i najbardziej prestiżowych serii wydawniczych na rynku, tytułową Andromedę. Wszystko dzieje się pod okiem Gunnara, kierownika literackiego z ogromnym doświadczeniem zawodowym, powszechnie znanego i szanowanego. Z biegiem lat ich relacja w pracy przeradza się w coś, co dla obu jest trudne do zdefiniowania. Może chodzi o głębokie wzajemne zrozumienie i prawdziwą przyjaźń? A może tak naprawdę o coś innego?

Akcja powieści Therese Bohman rozgrywa się w Sztokholmie, w wydawnictwie bliźniaczo podobnym do tego, w którym ukazują się powieści autorki. To opowieść o tradycji i nowoczesności, nadziejach i rozczarowaniach, idealizmie i brutalnej rzeczywistości.

Therese Bohman pracuje w Andromedzie na skrajnościach, które, jak się okazuje, mają z sobą wiele wspólnego. O sztafecie pokoleń pisze inteligentnie, a zestawiając przeszłość z teraźniejszością, umiejętnie miesza gorycz z nostalgią, sprawstwo z tym, co po prostu się wydarza, młodość z doświadczeniem. Dwoje bohaterów łączy pochodzenie, brak dyplomu, i wstyd, a dzieli płeć, różnica wieku i czas, w którym mogli ziścić swój sen. – Georgina Gryboś, „Literacka Kavka”

Młoda kobieta trafia na staż do wydawnictwa, szybko dostaje ofertę stałej pracy i zostaje w wymarzonym miejscu na wiele lat, biorąc na siebie coraz większą odpowiedzialność za autorów oraz jedną z najlepszych i najbardziej prestiżowych serii wydawniczych na rynku, tytułową Andromedę. Wszystko dzieje się pod okiem Gunnara, kierownika literackiego z ogromnym doświadczeniem zawodowym, powszechnie znanego i szanowanego. Z biegiem lat ich relacja w pracy przeradza się w coś, co dla obu jest trudne do zdefiniowania. Może chodzi o głębokie wzajemne zrozumienie i prawdziwą przyjaźń? A może tak naprawdę o coś innego?

Akcja powieści Therese Bohman rozgrywa się w Sztokholmie, w wydawnictwie bliźniaczo podobnym do tego, w którym ukazują się powieści autorki. To opowieść o tradycji i nowoczesności, nadziejach i rozczarowaniach, idealizmie i brutalnej rzeczywistości.

Therese Bohman pracuje w Andromedzie na skrajnościach, które, jak się okazuje, mają z sobą wiele wspólnego. O sztafecie pokoleń pisze inteligentnie, a zestawiając przeszłość z teraźniejszością, umiejętnie miesza gorycz z nostalgią, sprawstwo z tym, co po prostu się wydarza, młodość z doświadczeniem. Dwoje bohaterów łączy pochodzenie, brak dyplomu, i wstyd, a dzieli płeć, różnica wieku i czas, w którym mogli ziścić swój sen. – Georgina Gryboś, „Literacka Kavka”

Karolina Andersson, badaczka modernizmu cieszącą się uznaniem w środowisku historyków sztuki, jest w średnim wieku, nie ma dzieci ani stałego partnera i nie czuje się w życiu spełniona. Pewnego dnia pod opiekę pani profesor trafi a młody doktorant twierdzący, że odkrył nieznaną dotąd, niezwykle utalentowaną malarkę. Czy wreszcie nadszedł długo oczekiwany przełom w życiu Karoliny?

Therese Bohman stworzyła bohaterkę podobną do naszych znajomych i przyjaciółek. Jaka jest rola singielek w średnim wieku w naszym społeczeństwie? Czego pragną te kobiety, kogo szukają? Co jest w życiu najważniejsze? W powieści nominowanej do prestiżowej Nagrody Augusta autorka próbuje odpowiedzieć na te skomplikowane pytania.

O takiej kobiecie nikt w Polsce nie zrobiłby serialu: niewierna, zbyt niezależna, za dobrze wykształcona. Dlatego przeczytajcie tę powieść.

- Paulina Małochleb, „Książki na ostro”

Ileż to razy słyszałyśmy, że w pewnym wieku różnych rzeczy się nie robi? Najpierw jesteś na coś za młoda, później nagle za stara. Przede wszystkim ciągle jesteś kobietą. (...) O zmierzchu warto przeczytać, nawet jeśli nie jesteś kobietą po czterdziestce. W przypadku mężczyzn - zwłaszcza wtedy.

- Natalia Szostak, Justyna Suchecka, „Krótka Przerwa”

Poruszająca i inna niż dotychczasowe powieść o samotności w wielkim mieście, o relacjach, które nie zaspokajają potrzeby bliskości, o ciele, pożądaniu i o intelekcie. Bohman w mistrzowski sposób oddaje atmosferę współczesnego Sztokholmu,

porównywano ją nawet do najsłynniejszego portrecisty tego miasta, Hjalmara Söderberga.

- Katarzyna Tubylewicz

W świecie, w którym hołduje się młodości i jędrności, kobiecym wdziękom bez cellulitu i fałdek pojawia się opowieść o kobietach,

o których zapominamy - nadal pięknych, wykształconych, samodzielnych i podejmujących decyzje wbrew oczekiwaniom

społecznym.

- „Literacka Kavka”

Ta psychologicznie intensywna podróż to obraz inteligentnej, odnoszącej sukcesy kobiety, zżeranej przez potrzeby, których –

jak się obawia – nie potrafi zaspokoić.

- „Publishers Weekly”

Zatrudniona dorywczo w szpitalnej stołówce samotna, bezimienna młoda kobieta z prowincji poznaje bogatego lekarza. Carl wpada jej w oko od razu, ale z czasem okazuje się, że zainteresowanie jest obopólne, pomimo że lekarz jest starszy, bogaty, wykształcony – a przede wszystkim ma rodzinę. Wydaje się, że to banalna historia, jakich wiele, że to się musi źle skończyć. Ale czy na pewno?

Therese Bohman zaprasza nas do dwóch równoległych światów: biednej, zagubionej, poszukującej kierunku w życiu kobiety i ustatkowanego, pewnego siebie, zamożnego mężczyzny. Poznajemy ich domy, marzenia, dowiadujemy się, jak spędzają czas i jakie noszą ubrania. Przepaść między nimi to nie tylko różnica statusu społecznego wyznaczonego przez pieniądze i wykonywaną pracę, ale też przez pochodzenie i uwarunkowania rodzinne. Pod pozorem zwykłej opowieści o miłostce autorka porusza wiele wątków społecznych, które wydają nam się oczywiste, ale wcale nie są banalne.

„Samotna kobieta, przypominająca bohaterki Dostojewskiego, staje się tą drugą w powieści o podziałach klasowych i pożądaniu”.

– „Kirkus Reviews”

„Therese Bohman lubi stawiać niewygodne pytania i kwestionować to, co wydaje się oczywiste. Tym razem pyta o mechanizmy wykluczenia kobiet, modę na parytety, zastanawia się nad zaślepieniem feministycznym i jego sprymitywizowanymi hasłami. Jej powieść będzie szokować i skandalizować – zwłaszcza w konserwatywnej Polsce, która jeszcze nie dorosła do niektórych prądów, a Bohman już pokazuje, jak się one degenerują. Jej bohaterka, pogubiona młoda pisarka, nie potrafi sobie poradzić z nadmiarem wyborów życiowych, pracuje więc w szpitalnej kuchni i ta jej perspektywa – buntownicza i jednocześnie dotykająca biedy – daje nam nową opowieść, taką, jakiej nie zna polska proza”.

– Paulina Małochleb, „Książki na ostro”

„Jak wiele można poświęcić, aby zdobyć upragnioną wolność? Czy seks, fascynacje, intrygi mogą być przepustką do lepszego świata? Gdzie są granice moralności? O co walczymy: wolność wyboru, rodzinę, pieniądze, seks, pozycję społeczną? Czy człowiek może śmierdzieć wilgocią...? Zatrważająco ludzki obraz ambicji, słabości i poddania”.

– Georgina Gryboś, „Literacka Kavka”

Krótkie, upalne szwedzkie lato i sielankowa atmosfera południowego regionu Szwecji, Skanii.

Marina zostawia za sobą trudny związek oraz burzliwą karierę w Sztokholmie i jedzie w odwiedziny do swej siostry, Stelli. To jej pierwsza wizyta w nowym domu Stelli i pierwsze spotkanie z jej nowym partnerem, pisarzem Gabrielem.

Dom pełen książek, otoczony wspaniałym ogrodem jest tłem dla tej fascynującej, pełnej napięć powieści. Jesteśmy świadkami cichej, choć intensywnej, psychologicznej gry między trójką bohaterów. Nic nie jest takie, jakim się początkowo wydaje. Siostry, duchowo sobie bliskie, nie są w stanie do końca się przed sobą otworzyć. Podczas upalnych letnich tygodni Marina zaczyna dostrzegać, że związek Stelli nie jest idealny. Siostra chce jej coś wyznać, ale to, co naprawdę istotne, pozostaje niewypowiedziane. Marina też ma sekrety. Jej relacje z Gabrielem stają się coraz bardziej intymne i niebezpieczne. Wydają się prowadzić wprost do katastrofy.

Wszechobecny upał i gorąca zmysłowość ostro kontrastują w tej opowieści z lodowatą i złowieszczą grozą tajemnic i strachu. To więcej niż zwykły skandynawski thriller.

To powieść, która zagłębia się w kobiecą duszę, a jednocześnie ujawnia wciąż obecny w rzekomo oświeconym i otwartym szwedzkim społeczeństwie ucisk wobec kobiet. To pełna napięcia historia o zauroczeniu, ciszy i zdradzie. Mogłaby z powodzeniem być podstawą scenariusza filmu Hitchocka lub de Palmy.

Trudno uwierzyć, że trzymacie Państwo w rękach debiutancką powieść Therese Bohman. Mroczna, dojrzała, napisana świetnym językiem, wciągająca od pierwszej strony, trzymająca w napięciu do ostatniej. Młode kobiety, starszy mężczyzna, tajemnica łącząca na zawsze, cierpliwość roślin i wypalony ślad na skórze – wszystko po to, aby pokazać postępującą przemoc ukrytą pod doskonale przyrządzoną piątkową kolacją i winem pitym na tarasie. Smutna opowieść o miłości, poddaniu, obsesji i umyśle tak fascynującym, jak niebezpiecznym. Bohman jest specjalistką od gorzkich bohaterek – po raz kolejny zabiera nas w kobiecy świat, który istnieje, ale nie bardzo chcemy go dostrzec.

Georgina Gryboś, „Literacka Kavka”

Therese Bohman jest mistrzynią opowiadania o skomplikowanych relacjach międzyludzkich, o erotyce, o trudnym, kobiecym „siostrzeństwie” i o wszelkich odcieniach zdrady. Bardzo lubię zmysłowość i inteligencję tej prozy, jej przenikliwość i brak uproszczeń. Mam wrażenie, że nikt tak jak Bohman nie pisze o samotności w bliskich związkach, tej, której istnienie tak często wypieramy. Dlatego uczyniłam ją jedną z bohaterek mojej własnej, reporterskiej książki o radości i smutku bycia w pojedynkę Samotny jak Szwed?

Katarzyna Tubylewicz

Krótkie, upalne szwedzkie lato i sielankowa atmosfera południowego regionu Szwecji, Skanii.

Marina zostawia za sobą trudny związek oraz burzliwą karierę w Sztokholmie i jedzie w odwiedziny do swej siostry, Stelli. To jej pierwsza wizyta w nowym domu Stelli i pierwsze spotkanie z jej nowym partnerem, pisarzem Gabrielem.

Dom pełen książek, otoczony wspaniałym ogrodem jest tłem dla tej fascynującej, pełnej napięć powieści. Jesteśmy świadkami cichej, choć intensywnej, psychologicznej gry między trójką bohaterów. Nic nie jest takie, jakim się początkowo wydaje. Siostry, duchowo sobie bliskie, nie są w stanie do końca się przed sobą otworzyć. Podczas upalnych letnich tygodni Marina zaczyna dostrzegać, że związek Stelli nie jest idealny. Siostra chce jej coś wyznać, ale to, co naprawdę istotne, pozostaje niewypowiedziane. Marina też ma sekrety. Jej relacje z Gabrielem stają się coraz bardziej intymne i niebezpieczne. Wydają się prowadzić wprost do katastrofy.

Wszechobecny upał i gorąca zmysłowość ostro kontrastują w tej opowieści z lodowatą i złowieszczą grozą tajemnic i strachu. To więcej niż zwykły skandynawski thriller.

To powieść, która zagłębia się w kobiecą duszę, a jednocześnie ujawnia wciąż obecny w rzekomo oświeconym i otwartym szwedzkim społeczeństwie ucisk wobec kobiet. To pełna napięcia historia o zauroczeniu, ciszy i zdradzie. Mogłaby z powodzeniem być podstawą scenariusza filmu Hitchocka lub de Palmy.

Trudno uwierzyć, że trzymacie Państwo w rękach debiutancką powieść Therese Bohman. Mroczna, dojrzała, napisana świetnym językiem, wciągająca od pierwszej strony, trzymająca w napięciu do ostatniej. Młode kobiety, starszy mężczyzna, tajemnica łącząca na zawsze, cierpliwość roślin i wypalony ślad na skórze – wszystko po to, aby pokazać postępującą przemoc ukrytą pod doskonale przyrządzoną piątkową kolacją i winem pitym na tarasie. Smutna opowieść o miłości, poddaniu, obsesji i umyśle tak fascynującym, jak niebezpiecznym. Bohman jest specjalistką od gorzkich bohaterek – po raz kolejny zabiera nas w kobiecy świat, który istnieje, ale nie bardzo chcemy go dostrzec.

Georgina Gryboś, „Literacka Kavka”

Therese Bohman jest mistrzynią opowiadania o skomplikowanych relacjach międzyludzkich, o erotyce, o trudnym, kobiecym „siostrzeństwie” i o wszelkich odcieniach zdrady. Bardzo lubię zmysłowość i inteligencję tej prozy, jej przenikliwość i brak uproszczeń. Mam wrażenie, że nikt tak jak Bohman nie pisze o samotności w bliskich związkach, tej, której istnienie tak często wypieramy. Dlatego uczyniłam ją jedną z bohaterek mojej własnej, reporterskiej książki o radości i smutku bycia w pojedynkę Samotny jak Szwed?

Katarzyna Tubylewicz

W tej niezwykłej powieści młoda kobieta udaje kogoś, kim nie jest. Dni Alex upływają na odpoczywaniu przy basenie i pływaniu w oceanie oraz łykaniu podkradzionych leków. Czy goszczący ją u siebie Simon wie, kim ona jest naprawdę?

Na Long Island pod Nowym Jorkiem gorące lato dobiega końca. Alex spędza ostatni tydzień sierpnia w przepięknej posiadłości starszego od siebie mężczyzny, którego poznała na Manhattanie, ale nie jest już tu mile widziana. Nieodpowiednie zachowanie na przyjęciu sprawia, że dotąd zachwycony jej wdziękami Simon każe jej wyjechać – oferuje tylko podwózkę na stację kolejową i bilet powrotny do Nowego Jorku. Z pieniędzmi jest krucho, jej telefon źle działa po przypadkowej kąpieli w basenie, a w mieście nie ma ani własnego lokum, ani przyjaciół, są za to stare długi i zakaz wstępu do kilku lokali… czyha tam również pewien niebezpieczny mężczyzna. Dokąd miałaby wrócić? Wydaje się, że nie ma wyjścia z tej sytuacji.

Alex posiada jednak talent do spełniania pragnień innych ludzi, zwłaszcza mężczyzn, więc zostaje na Long Island i niczym duch przemyka po znaczonych starannie przyciętymi żywopłotami uliczkach, chronionych wielkimi bramami podjazdach i skąpanych w słońcu wydmach elitarnego świata, który pozostaje dla niej niedostępny. Podszywa się pod znajomą znajomych, w basenowym klubiku dla dzieci udaje nową opiekunkę, a gdzie indziej koleżankę w rzeczywistości kompletnie obcych ludzi. Kierowana desperacją, spędza tydzień, wykorzystując swój spryt i zwykłą nieuczciwość, żeby jakoś przetrwać, przenosi się z jednego miejsca do drugiego, w nadziei, że za kilka dni uda jej się wrócić do łask Simona. W USA ten czas to symboliczny koniec wakacji, kiedy miejscowości nadmorskie w pobliżu Nowego Jorku pustoszeją – kto wie, co jesień może przynieść. Pozornie Alex podejmuje racjonalne dla siebie decyzje, ale tak naprawdę samotna i zagubiona kobieta jest jak bezwolny pionek siejący wokół siebie zniszczenie.

Trzymająca w napięciu, porywająca i hipnotyzująca „Zaproszona” Emmy Cline to wyjątkowe osiągnięcie literackie, tylko pozornie jednoznaczne w swojej wymowie. To poruszająca opowieść o klasiźmie, biedzie, zagubieniu, dyskryminacji i dawnych błędach, od których nie da się uwolnić.

Powieść autorki bestsellerowych „Dziewczyn” nawiązuje klimatem do pełnych napięcia utworów Patricii Highsmith i wakacyjnej gnuśności filmów Sofii Coppoli, a ironiczna bohaterka, mistrzyni manipulacji, opisana eleganckim, chłodnym stylem Cline, w hipnotyzujący sposób każe nam za sobą podążać.

„Ani jednego zbędnego słowa, odbierze ci dech, przeczytasz ją w jeden dzień.”

Megan Nolan

„Duszny i wciągający, zabarwiony nutą niebezpieczeństwa i niesamowicie inteligentny tekst, którego zwodnicza lekkość skrywa zaskakującą głębię i frapującą oryginalność.”

„The Guardian”

„Powieść doskonała, pełna suspensu i nieoczywista. Cline napisała niemalże thriller o próbie przetrwania, swego rodzaju letnie czytadło dla osób, które nigdy nie znalazły się w sytuacji walki o byt.”

„The Nation”

„Cline potwierdza swoją reputację literackiej prorokini kobiet na krawędzi. Oniryczna analiza klasy uprzywilejowanej oraz pozycji społecznej kobiet piecze jak oparzenie słoneczne.”

„Esquire”

Tytułowy Eddy mieszka w małym miasteczku na północy Francji, pochodzi z robotniczej rodziny. Od urodzenia czuje się inny od rówieśników, jest też przez nich inaczej traktowany. Czuje, że powinien się urodzić gdzie indziej, stać się kimś innym, po prostu być innym człowiekiem. Czy uda mu się uciec i przeobrazić w kogoś, kim tak bardzo chciałby być?

Édouard Louis nakreślił wzruszający portret wyrzutka, osoby, której nikt w otoczeniu nie akceptuje – ani koledzy, ani rodzina, ani lokalna społeczność. Czy uda mu się wyrwać z matni przeznaczenia?

Ból. To uczucie towarzyszyło mi nieustannie podczas lektury debiutanckiej powieści Édouarda Louisa. Wracały do mnie obrazy i sytuacje, gdy sam stawałem się ofiarą homofobicznej przemocy, przed którą nic mnie nie mogło uchronić, nikt mi też nie przyszedł z pomocą. Słyszane za plecami okrzyki, wyzwiska, śmiechy. To codzienność większości nastolatków – chłopców i dziewcząt innych niż wszyscy. Jeszcze nikt we współczesnej literaturze nie sportretował tej sytuacji z werystyczną brutalnością, jednocześnie analizując przyczyny i źródła przemocy. Louis stworzył przejmujący portret robotniczej rodziny, od którego trudno się uwolnić. Autobiograficzna sugestywność tylko wzmacnia siłę rażenia tej niezwykłej powieści. Po co o tym czytać? By nie być obojętnym. Książka ważna dzisiaj, ale przykra prawda jest taka, że to powieść, która nigdy nie przestanie być aktualna. Dopóki wszyscy się nie obudzimy – Wojciech Szot, „Zdaniem Szota”

Koniec z Eddym to krótka, ale pełna niezwykłych treści opowieść o tym, jak się czuje osoba biedna, homoseksualna i prześladowana. Nikt dotąd nie opowiedział podobnej historii w tak przejmujący i wymowny sposób – Edmund White

W swoim debiucie Louis, posługując się doświadczeniami z dzieciństwa i lat nastoletnich, uprawia krytykę społeczeństwa, pisze o podziałach klasowych, wykluczeniu i niezrozumieniu, a przez to i o strachu. Autobiograficzna proza Louisa jest szczerym, (od)ważnym i silnym głosem, literacką interwencją dyktowaną wrażliwością człowieka, który nazywał się kiedyś Eddy Bellegueule – Karolina Kurando, „Books Silence”