Autorki w swych genealogicznych poszukiwaniach doszły do zwrotnego punktu, kiedy katalog przodków z samymi datami okazał się być niewystarczający. Dlatego też rozpoczęły zbieranie materiałów do opracowania historii swojej rodziny osadzonej głównie w XIX-wiecznych realiach. Podczas przeglądania XIX-wiecznej prasy zwróciły uwagę na listy gończe. Tak ważne informacje, jak: wygląd zewnętrzny, ubiór, czyn, którego się dopuścił poszukiwany oraz sposób ucieczki, były przedstawione dla współczesnego człowieka tak zabawnie, że właśnie te listy stały się podstawą do napisania poniższego tekstu. Autorki urzekły nie tylko same informacje zawarte w listach, ale przede wszystkim język, składnia, pisownia, czyli wszystko to, co sprawiało, że zwykły tekst (bo czyż list gończy może być sympatyczny?) wywoływał niegasnący uśmiech na ich twarzach. Jaką piszą Autorki we wstępie: "Drodzy Czytelnicy, oddajemy do Waszych rąk tekst z nadzieją, że również i Wy uśmiechniecie się, czytając listy gończe, a jeśli wśród przykładów znajdziecie swojego krewnego, będzie nam bardzo miło. Bo czyż może być coś lepszego niż znalezienie opisu tego, jak wyglądał i w co się ubierał przodek-rozrabiaka, stryj pradziadka, który był tak uciśniony przez pana, że wszedł na drogę przestępstwa, lub prababka, która porzuciła męża, szukając szczęścia u boku innego? Jeśli w listach znajdziemy kogoś z rodziny cieszmy się tym znaleziskiem! Przecież po 200 latach absolutnie nikt nam nie powie, jak ci ludzie wyglądali. Taki opis jest bezcenny! A że wchodzili w konflikt z prawem? Nie bądźmy drobiazgowi, przecież nie oni jedni!" [opis wydawcy]